วัดอัมพวัน จังหวัดสิงห์บุรี ได้อัพเดตรูปภาพหน้าปก

1 วัน ที่แล้ว

✨ข้อคิดในวันขึ้นปีใหม่
ความจริงคำว่าปีเก่าและปีใหม่เป็นพียงการสมมุติ เพื่อให้มีสติจะได้ไม่ประมาทในวัยและชีวิต

ครั้งหนึ่งเราเคยสมมุติว่าเป็นปีใหม่ เราเคยมีความดีใจและมีความหวัง และหลายคนคงจะไม่สมหวังในสิ่งที่หวังในปีเก่าที่จะผ่านไป เมื่อไม่สมหวังในปีเก่าก็เลยฝากความหวังไว้กับปีใหม่ที่จะมาถึง คิดและทำอย่างนี้ปีแล้วปีเล่าจัดว่าเป็นคนที่ประมาท

มีคำอยู่คำหนึ่งคือ คำว่า เจริญวัย ซึ่งตามความเข้าใจของคนทั่วไปหมายถึง วัยเจริญขึ้น โดยมุ่งถึงความเจริญงอกงาม หรือพัฒนาการทางด้านร่างกาย แต่ความจริง คำว่า วัย เป็นภาษาบาลี แปลว่าเสื่อมไป เจริญวัยจึงหมายถึง ความเสื่อมเจริญหรือความเสื่่อมเพิ่มขึ้น เช่น เจริญวัยได้ 39 ปี ก็หมายถึงสภาพร่างกายมีความเสื่อมไปเพิ่มขึ้น 39 ปี หรือมีวัย 68 ปี ก็หมายถึงมีความเสื่อมไป 68 ปี เป็นต้น ซึ่งปีใหม่นั้นมันก็เกี่ยวข้องกับอายุหรือวัยของคนเรา เพราะทำให้คนเรามีอายุหรือวัยเพิ่มขึ้นตามปีที่ผ่านไป

ชีวิตของคนแบ่งออกเป็น 3 ระยะ คือ ระยะต้น ระยะกลาง และระยะสุดท้าย
~ ระยะต้นของชีวิต เรียกว่า ปฐมวัย กำหนดตั้งแต่เกิดจนถึงอายุ 25 ปี
~ ระยะกลางของชีวิต เรียกว่า มัชฌิมวัย นับตั้งแต่อายุ 26-50 ปี
~ ระยะสุดท้ายของชีวิต เรียกว่า ปัจฉิมวัย นับตั้งแต่อายุ 51 ปีขึ้นไป

นักปราชญ์ท่านสอนคนเราให้พยายาม สร้างประโยชน์แก่ตัวเองตามวัยทั้ง 3 ดังนี้

1. ปฐมวัย ให้รีบเร่งศึกษาหาความรู้ใส่ตัว
2. มัชฌิมวัย ให้เร่งก่อสร้างตัวและสร้างฐานะเป็นหลักฐาน
3. ปัจฉิมวัย ให้เร่งสร้างคุณงามความดี คือทำบุญไว้ เพื่อเป็นเสบียงเครื่องเดินทางต่อไปของตน และเป็นตัวอย่างแก่อนุชนคนรุ่นหลัง ผู้ที่ไม่สร้างประโยชน์ตามวัยย่อมเสียใจและเสียดาย เมื่อผ่านพ้นจากวัยนั้น ๆ แล้ว เช่น เป็นเด็กไม่สนใจในการศึกษา เมื่อเติบโตขึ้นไม่มีวิชาความรู้เป็นเครื่องเลี้ยงชีวิตยามที่มีกำลังไม่รีบเร่งสร้างฐานะเมื่อหมดกำลังแล้วย่อมกลายเป็นคนอนาถา คือไม่มีที่พึ่งถึงวัยใกล้ตายควรรีบเร่งทำบุญแต่กลับประมาทมัวเมาในเรื่องอื่น ๆ เสียจะต้องโศกเศร้าสงสารตัวเองเมื่อจวนจะสิ้นใจ

เรียกว่า ปีเก่าก็กำลังจะผ่านพ้นไป ก่อนที่เราจะเรียกว่าปีใหม่นั้น ขอให้มาพิจารณาถึงปีที่ผ่านมาว่า ตนเองได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง มีอะไรที่จะต้องปรับปรุงแก้ไขบ้าง

คนเรานั้นโดยมากอายุไม่ถึง 100 ปี เมื่อเกิดมาแล้วก็ต้องแก่ เจ็บ และตาย เป็นวัฏจักรอยู่อย่างนี้ ตราบใดที่ยังมีกิเลสก็ต้องมีกรรม คือ การกระทำ และมีวิบาก คือผลของการกระทำ ตราบนั้นคนเราก็ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่อย่างนี้ และเมื่อเกิดมาแล้วสิ่งที่เราต้องพิจารณาก็คือ ความแก่ ความเจ็บ และความตาย โดยเฉพาะเรื่องของความแก่ เปลี่ยน พ.ศ.ใหม่ที เราก็แก่ไปอีกปี

นึก ๆ ดู 1 ปีมี 365 วัน นั้นช่างรวดเร็วเหมือนกับกาลเวลามันติดปีกจรวดบิน บางทียังไม่ได้ทันทำอะไรเลยก็หมดไปแล้วอีก 1 ปี เราก็แก่หรืออายุมากขึ้นอีก 1 ปี ผู้ที่อยู่ในปัจฉิมวัย คืออายุเลยเลข 5 ไปแล้วจะรู้ถึงเรื่องนี้เป็นอย่างดีจึงมีคำถามที่ถามกันเล่น ๆ ว่า

“อะไรเอ่ย? เรายิ่งหนี มันยิ่งตาม”

คำตอบ ก็คือ ความแก่ เพราะความแก่นั้นไม่มีใครต้องการหลายคนจึงพยายามวิ่งหนี แต่จะหนีอย่างไร ก็ไม่มีทางหนีพ้น

คนเรานั้นมีความแก่ ความเจ็บ และความตายเป็นธรรมดา ไม่มีใครสามารถพ้นไปได้ คนเราจะต้องพลัดพรากจากของที่เรารักไม่วันใดก็วันหนึ่ง และคนเรานั้นมีกรรมเป็นของตนเอง ทำดีย่อมได้ดี ทำชั่วย่อมได้ชั่ว .. "

พระธรรมสิงหบุราจารย์
(หลวงพ่อจรัญ ฐิตธมฺโม) ... ดูเพิ่มเติมย่อ